در گذر از تعاريف متعدد و مصاديق مختلف توسعه و توسعه پايدار در فضاهاي مختلف جغرافيايي، در نهايت اغلب تئوري ­پردازان توسعه بر اين تاکيد دارند که هر نوع سياستگذاري و برنامه­ ريزي­ هاي توسعه تاکيد بر اين دارند که هر نوع سياستگذاري و برنامه ­ريزي­ هاي توسعه به هر شکل و به هر صورت و با هر رويکردي که طراحي و اجرا مي­شوند بايستي برآورنده سه مقوله اساسي- تامين مايحتاج عمومي، آزادي انتخاب و اعتماد به نفس براي آحاد جمعيت هر واحد سياسي باشد. متاسفانه در بستر زماني با توجه به واقعيت هاي موجود و ملموس جهاني و حاکميت ساختارهاي بيولوژيکي، اقتصادي،فرهنگي و ايدئولوژيکي و.... شرايط حاکم بر زنان را از نظر مقوله­ هاي فوق الذکر به شکلي رقم زده است که آنان را در سطوح محلي، ملي و فراملي در موقعيت­هاي نامطلوب و ناروا قرار داده است و مالا ميزان مشارکت آنها را نه تنها در تصميم­گيريهاي کلان از قبيل سياستگذاري، برنامه ريزي، سرمايه­ گذاري و... پايين نگه داشته است بلکه فعاليتهاي زنان را در زمينه هاي مختلف نسبت به مردان در سطح بسيار نامطلوبي قرار داده است.

لذا واکاوي و نقد مستمر مفهوم زنان در فرايند توسعه و ايجاد زمينه هاي لازم در پذيرش آنان به عنوان نيمي از جمعيت در جايگاه تصميم گيري و تصميم سازي و نيز فراهم اوردن زمينه هاي خودآگاهي پرورش ظرفيتها و هدايت توانايي­هاي فکري و ذهني زنان به منظور آشنا ساختن آنان به حقوق طبيعي و شهروندي خود در راستاي ايفاي نقش خويش امري است لازم وضروري، مسئله اي که اين همايش با استعانت از دست­اندرکاران، همکاران و دانشجويان تحصيلات تکميلي در راستاي تحقق بخشيدن به آنهاست.

جعفر جوان